Μη φοβάσαι τα 23....

Γιατί είσαι όπως είσαι; Ούτε εσύ ο ίδιος δεν ξέρεις. Μη δίνεις ποτέ εξηγήσεις. Γύρω στην ηλικία των 25, παίζουμε τους μεγάλους. Χωρίς να ξέρουμε ακόμα τι είμαστε και τι θέλουμε. Τόσο μεταβατικό στάδιο, όσο δεν πάει άλλο.

Θέλουμε ανεξαρτησία αλλά και κάποιον να μας στηρίζει.Και αυτονομία και κάποιον να μας πιάνει όταν πάμε να πέσουμε.Και ξένες αγκαλιές και την αγκαλιά της μάνας.Και ξενύχτια και δουλειά.Και παλιμπαιδισμός, ανευθυνότητα, πάρτυ, παιχνίδια..Και βιογραφικά,

μεταπτυχιακά, άγχος, "καριέρες", ΙΚΑ, χρέη, τράπεζες. Μεταξύ δύο κόσμων, με το ένα πόδι στον κάθε κόσμο.

Μικρομέγαλα που παίζουν τους μεγάλους. Βιασύνη να μεγαλώσουμε και βαθιά επιθυμία να μείνουμε πάντα παιδιά. Κρυμμένα συναισθήματα τόσο αταίριαστα που σου τρυπάνε το μυαλό.

Άνθρωποι που φοβούνται τη μοναξιά,αλλά δεν ξέρουν πώς να ψάξουν τη συντροφικότητα. Ας γίνουμε ζευγάρια, για να μη λένε οι άλλοι ότι είμαστε μόνοι μας. Ας γίνουμε ζευγάρια για να μην δίνεις εξηγήσεις, γιατί έτσι πρέπει.

Άνεργοι, Άεργοι, Φοιτητές, Καριερίστες, Παντρεμένοι, Single, Δεσμευμένοι. Στην Ελλάδα, στο εξωτερικό, στα πανεπιστήμια, στους δρόμους, σε γραφεία.
Στα 25 σου τους συναντάς όλους. Και συ που ανήκεις; Και γιατί πρέπει να ανήκεις κάπου;

Ας μένουμε ελεύθεροι στη ψυχή. Μη φοβάσαι. Μην εξαρτάσαι. Κι όταν θα σε αφήσουν; Και όταν θα ρθει μια στιγμή που θα 'σαι μόνος σου, τι θα κάνεις; Θα 'ρθει κάποια στιγμή που θα 'χεις μόνο τον εαυτό σου. Μάθε να τον αντέχεις, μάθε να τον στηρίζεις και προς θεού, μάθε να περνάς καλά μαζί του.

Μην ανήκεις πουθενά. Είσαι ακόμα πολύ νέος για να τα ξέρεις όλα. Να "σου" το θυμίζεις κάθε μέρα.
Αγάπησέ τους όλους. Μην απορρίπτεις τίποτα ακόμα.
Δεν τα ξέρεις όλα. Δεν τα ξέρω όλα.
Ίσως ποτέ δεν θα τα μάθεις. Ίσως ποτέ δεν θα ανήκεις. Κι αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Καθόλου.