Θα μ'ακολουθήσεις?

Θέλω να μιλήσω σε σένα, όποιος και αν είσαι εσύ, με όποια ιδιότητα βρίσκεσαι στη ζωή μου, είτε είσαι ο σύντροφος μου, είτε είσαι φίλος μου.

Να θυμάσαι πως τη δυνατότητα να είσαι δίπλα μου σε αυτό το ταξίδι που λέμε ζωή, σου την έχω δώσει εγώ. Φαντάσου πως είμαι ένα τρένο που έχω προορισμό το γύρο της ζωής, κι εσύ όπως και όλοι όσοι είναι δίπλα μου, είσαι ένας επιβάτης που θέλεις να έρθεις μαζί μου.

Εσύ λοιπόν διάλεξες αυτή τη διαδρομή κι εγώ σε επέλεξα γιατί πίστεψα σε σένα, πίστεψα πως μαζί μπορούμε να δημιουργήσουμε, να ζήσουμε και να μάθουμε όλα όσα μας προσφέρει αυτό το ταξίδι.

Ευχάριστα ή δυσάρεστα δεν έχει σημασία, θα περπατήσουμε πλάι ο ένας στον άλλον, όχι ο ένας μπροστά και ο άλλος πίσω. Δίπλα-δίπλα για να ξεπερνάμε τα εμπόδια μαζί, με ένα σάλτο.

 Το ταξίδι μας θα είναι μεγάλο, ο καιρός δε θα είναι πάντα με το μέρος μας, θα περάσουμε από δύσκολα μονοπάτια, θα συναντήσουμε βουνά, θάλασσες, αλλά πάνω από όλα θα είμαστε μαζί. Το τρένο πατάει γερά πάνω στις ράγες, μη φοβηθείς από την ταχύτητα, κάποιες φορές θα πηγαίνουμε γρήγορα και κάποιες άλλες πιο σιγά.

Δε θα είμαστε πάντα μόνοι, στο τρένο υπάρχουν κι άλλοι επιβάτες, μερικοί από αυτούς θα μείνουν μαζί μας μέχρι το τέλος, κάποιοι άλλοι θα κατέβουν σε κάποια στάση είτε γιατί κουράστηκαν, είτε γιατί είναι δειλοί ή ακόμα γιατί μπορεί να επιλέξω να το κάνω εγώ η ίδια. Θέλω όμως να ξέρεις τους κανόνες του ταξιδιού πριν ανέβεις, έτσι για να είμαστε εντάξει.

Αν έρθεις μαζί μου τελικά, θέλω να προσπαθήσεις να φτάσεις μέχρι το τέλος. Θέλω να ανέβεις όπως είσαι, χωρίς αποσκευές, χωρίς τίποτα.

Να με εμπιστευτείς. Να με αντέχεις. Να με αγαπάς.

Όταν περάσει ο καιρός, και σε εμπιστευτώ, θα σου δώσω τη δυνατότητα να οδηγήσεις κι εσύ το τρένο, να ξεκουραστώ κι εγώ λιγάκι. Κι εγώ θέλω να με ξεκουράζεις εσύ.

 Κι αν κάτι αλλάξει κι αν κουραστείς από το ταξίδι και θελήσεις να κατέβεις, θέλω να το ξέρω. Μην κρυφτείς πίσω από δικαιολογίες, να έρθεις να σταθείς μπροστά μου, να εξαργυρώσεις το εισιτήριό σου και να κατέβεις όπου εσύ θελήσεις. Με το ζόρι δεν γίνεται τίποτα.

Σου δίνω τη δυνατότητα να ταξιδέψουμε μαζί, να δούμε τον κόσμο, να γελάσουμε, να κλάψουμε, να στεναχωρηθούμε ή να χαρούμε, να χορέψουμε και να αγκαλιαστούμε. Να μεγαλώσουμε και να γεράσουμε μαζί, να γίνουμε όπως εκείνοι οι δύο απίθανοι τύποι στο muppet show o Στάτλερ και ο Γουόλντροφ.

Γι’ αυτό θέλω να το σκεφτείς καλά πριν ανέβεις, ο χρόνος είναι λίγος κι εγώ έχω πολλά που θέλω να δω, πριν φτάσω στον προορισμό μου.

Εσύ!

Ρε ξέρεις τι; Έτσι επειδή δεν στα έχω πει ποτέ αποφάσισα να στα πω τώρα έτσι όπως σε κοιτάω στη θέση του οδηγού.
Δεν είσαι ο τύπος που θα έβλεπα στο δρόμο και θα έμενα με το στόμα ανοιχτό. Δεν είσαι ο τύπος που θα κοιτούσα καν δεύτερη φορά. Θα μου πεις και τότε τι; Σε κέρδισε η προσωπικότητα μου;

Ναι. Μη γελάς. Αλήθεια.
Με κέρδισε αυτή η ατμόσφαιρα που έχεις. Που είναι ελαφριά και βαριά ταυτόχρονα, που το γέλιο είναι λες και σέρνεται μονίμως κάπου πάνω σου.

 Γουστάρω που τα μάτια σου είναι έτσι λίγο πονηρά αλλά πάντα με κοιτούν ευθεία. Και λατρέυω που με κάνεις διαρκώς να γελάω.

Και το αμάξι σου μ`αρέσει.Έλα σοβαρά τώρα.
Μου ανοίγει την όρεξη για ταξίδια και μουσικές και θάλασσα και κρασί. Και εντάξει όσο ρομαντικές και να ακούγονται αυτές οι σκηνές που κάνω στο μυαλό μου είναι όμορφες.

Α! Και σε γουστάρω γιατί δεν σνομπάρεις το ρομαντικό.Ίσα ίσα υποστηρίζεις ότι αυτό λείπει από τον κόσμο. Αλλά είσαι ρεαλιστής. Σκληρός ρεαλιστής. Και μ’αρέσεις επειδή δεν φοβάσαι να πεις τη γνώμη σου, αλλά ούτε φοβάσαι να την αλλάξεις.
Γουστάρω που είσαι αυθόρμητος, που γελάς αληθινά και ξέρεις και να κλαις και να νευριάζεις και να εξελίσσεσαι. Α! Και ναι, μ’αρέσει και που σ’αρέσω.
Πιο πολύ από όλα όμως, μ`αρέσεις γιατί δεν έχουμε ημερομηνία λήξης, γιατί όταν τσακωνόμαστε μου πετάς ένα « η ζωή είναι ωραία »και καταλήγουμε σε ένα κρεβάτι, σε ένα αμάξι, κάπου τέλος πάντων, πιο αγκαλιασμένοι από ποτέ.

Ναι. Μου αρέσεις πολύ!

Οι κανόνες της ευτυχίας...?

Ξέρεις, μόνοι μας
δυσκολεύουμε τα πράγματα. Μόνοι μας σκεφτόμαστε περίπλοκα και θέτουμε
όρια και σύνορα. Μόνοι μας φοβόμαστε πως δε μπορούμε, πως δεν αντέχουμε,
 μόνοι μας εκνευριζόμαστε και μόνοι μας βαλτώνουμε.

Πριν το αντιληφθείς, κατηγορείς τους άλλους για ό,τι δεν έχεις κάνει ή
για ό,τι στην ουσία φοβάσαι ή δε θέλεις να κάνεις. Όταν
συνειδητοποιήσεις πως εσύ είσαι υπεύθυνος για ό,τι έχεις φέρει στη ζωή
σου νιώθεις ηλίθιος και αρχίζουν οι ενοχές.

Αν είσαι εγωιστής και περήφανος υπάρχει ένα θέμα σε αυτό ακριβώς το
σημείο. Οι ενοχές έχουν τέτοια ορμή που δε μπορείς να τις δεχτείς και
άρα μετατοπίζεις το πρόβλημα αλλού. Αλλάζεις χαρακτήρα και συμπεριφορά,
παθαίνεις κρίσεις πανικού, δε κοιμάσαι ή κοιμάσαι πολύ, αισθάνεσαι μόνος
 και ανίκανος να αισθανθείς ξανά χαρούμενος.

Σιγά σιγά όμως αρχίζει και αναπτύσσεται κάτι μαγικό, κάτι που δε
περιγράφεται με λέξεις. Ένα συναίσθημα ωκεάνιο στο βυθό που βρίσκεσαι.
Αρχίζεις να ημερεύεις τους καρχαρίες καθώς αποφασίζεις να αναδυθείς και
αρχίζουν και φαίνονται οι μορφές των ανθρώπων που σε περίμεναν και σου
έδιναν συμβουλές ομαλής ανάδυσης.

Και δεν έφυγαν ή έστω δεν έφυγαν για πολύ, ξαναγυρνούσαν και ήταν
σταθερά εκεί. Γιατί σε γνωρίζουν καλά, γιατί τα ίδια περνούν ή πέρασαν
κι εκείνοι. Και μετά όλα φαίνονται καλύτερα, εύκολα. Ακόμα κι αυτά που
δεν υπολόγιζες.

Και τελικά  αντιλαμβάνεσαι πως μπορείς να κάνεις τη ζωή που πάντα
ονειρευόσουν.

Συνειδητοποιείς επίσης πως είναι απαραίτητο να αισθάνεσαι καλά με τον
εαυτό σου στις μοναξιές σου, στα καλά και στα κακά σου. Ξεκινάς επίσης
να ξέρεις τι αισθάνεσαι. Να έχεις επίγνωση. Να νιώθεις στο πετσί σου
καθετί που λες και σκέφτεσαι.

Να μη λυπάσαι τον εαυτό σου. Να γελάς μαζί του, να αυτοσαρκάζεσαι και να
 το ξεπερνάς.

Να μην είσαι υποχείριο των άλλων. Να είσαι δυνατός. Να είσαι βέβαιος πως
 μπορείς να γκρεμίσεις τα πάντα με τα δυο σου χέρια αλλά να επιλέγεις να
 χτίζεις μόνο.

Να χαμογελάς, να σου το θυμίζεις. Δε μπορείς να αλλάξεις εσύ τους
άλλους, να σου το θυμίζεις κι αυτό.

Να περπατάς με αυτοπεποίθηση και να κρατάς το κεφάλι σου ψηλά αλλά το
βλέμμα σου ίσιο.

Να ξέρεις πως είναι φυσιολογικό να πονάς. Δεν είσαι ο μόνος και δεν
είσαι μόνος.

Να ξέρεις πότε να φεύγεις, αλλά να φεύγεις μόνο όταν έχεις προσπαθήσει
μέχρι τέλους. Και να μη κλαις. Να το γιορτάζεις.

Να μη σε στοιχειώνει το παρελθόν σου και να μη φοβάσαι το μέλλον. Δεν
έχεις να αποδείξεις τίποτα σε κανέναν.

Να μπορείς να επικοινωνείς με βασιλιάδες και τσιγγάνους χωρίς
διακρίσεις. Να μην εξυψώνεις αλλά ούτε να υποτιμάς. Να μη χάνεις στιγμή
τον εαυτό σου. Να είσαι εσύ. Πάντα.

Να περιποιείσαι τις εσωτερικές πληγές σου, να τις φιλάς, να τις
χαϊδεύεις αλλά να μη σου προκαλούν πόνο. Μετά να σηκώνεις πάλι κεφάλι.

Να κοιτάς τους άλλους στα μάτια, χωρίς δεύτερες σκέψεις. Να εννοείς αυτό
 που λες.

Να έχεις χιούμορ, δηλώνει νοημοσύνη.

Να μην παπαγαλίζεις μονίμως αποφθέγματα άλλων. Αυτό είναι το πιο εύκολο.
 Και σε επηρεάζει. Περισσότερο από όσο νομίζεις. Να έχεις δική σου άποψη
 και αισθητική. Να σε εμπνέουν αλλά να δημιουργείς και δικά σου, και ας
είναι λάθος.

Να μη μειώνεις τον εαυτό σου. Αλλά να μην είσαι και υπερφίαλος.

Να ζητάς αυτό που θέλεις και να μη φοβάσαι να ρωτάς.

Να διεκδικείς, με πάθος. Να αγαπάς. Με πάθος. Να κάνεις έρωτα. Με πάθος.

Να φροντίζεις τον εαυτό σου.

Μη φοβάσαι  λοιπόν το σκοτάδι, είναι μαγικό το τι μπορεί να συμβεί.

Αποδέξου το και μετά έρχεται μόνο το φως.

Ξεκίνα  να κάνεις πράξη τις πιο τρελές σου επιθυμίες από σήμερα, να ζείς
 όμορφα και να φέρεσαι  καλά σε όλους, ανεξαρτήτως. Και να αγαπάς
δυνατά.

Μάθε να είσαι ευτυχισμένος. Όχι επειδή στο είπαν αλλά επειδή θέλεις.

Να μην υπάρχει άλλη επιλογή. Να είσαι ευτυχισμένος.