Εσύ!

Ρε ξέρεις τι; Έτσι επειδή δεν στα έχω πει ποτέ αποφάσισα να στα πω τώρα έτσι όπως σε κοιτάω στη θέση του οδηγού.
Δεν είσαι ο τύπος που θα έβλεπα στο δρόμο και θα έμενα με το στόμα ανοιχτό. Δεν είσαι ο τύπος που θα κοιτούσα καν δεύτερη φορά. Θα μου πεις και τότε τι; Σε κέρδισε η προσωπικότητα μου;

Ναι. Μη γελάς. Αλήθεια.
Με κέρδισε αυτή η ατμόσφαιρα που έχεις. Που είναι ελαφριά και βαριά ταυτόχρονα, που το γέλιο είναι λες και σέρνεται μονίμως κάπου πάνω σου.

 Γουστάρω που τα μάτια σου είναι έτσι λίγο πονηρά αλλά πάντα με κοιτούν ευθεία. Και λατρέυω που με κάνεις διαρκώς να γελάω.

Και το αμάξι σου μ`αρέσει.Έλα σοβαρά τώρα.
Μου ανοίγει την όρεξη για ταξίδια και μουσικές και θάλασσα και κρασί. Και εντάξει όσο ρομαντικές και να ακούγονται αυτές οι σκηνές που κάνω στο μυαλό μου είναι όμορφες.

Α! Και σε γουστάρω γιατί δεν σνομπάρεις το ρομαντικό.Ίσα ίσα υποστηρίζεις ότι αυτό λείπει από τον κόσμο. Αλλά είσαι ρεαλιστής. Σκληρός ρεαλιστής. Και μ’αρέσεις επειδή δεν φοβάσαι να πεις τη γνώμη σου, αλλά ούτε φοβάσαι να την αλλάξεις.
Γουστάρω που είσαι αυθόρμητος, που γελάς αληθινά και ξέρεις και να κλαις και να νευριάζεις και να εξελίσσεσαι. Α! Και ναι, μ’αρέσει και που σ’αρέσω.
Πιο πολύ από όλα όμως, μ`αρέσεις γιατί δεν έχουμε ημερομηνία λήξης, γιατί όταν τσακωνόμαστε μου πετάς ένα « η ζωή είναι ωραία »και καταλήγουμε σε ένα κρεβάτι, σε ένα αμάξι, κάπου τέλος πάντων, πιο αγκαλιασμένοι από ποτέ.

Ναι. Μου αρέσεις πολύ!