Εγώ πιστεύω ότι τα μεγαλύτερα απωθημένα δεν είναι αυτά που δεν έζησες, αλλά αυτά από τα οποία πήρες μια μικρή γεύση.
Όλοι μας έχουμε αναρωτηθεί κάποια στιγμή τι θα είχε γίνει αν... Αυτά το μεγάλα ΑΝ, που η μνήμη δεν σε αφήνει να ξεχάσεις, κρύβονται υπόγεια και μυστικά, θαμμένα μέσα μας, στα υπόγεια του μυαλού μας. Και ξαφνικά σαν boomerang, με την πρώτη ευκαιρία γυρίζουν πίσω, ανεβαίνουν στην επιφάνεια για να σε στοιχειώσουν, και έτσι ξεκινάς να κάνεις φαύλους κύκλους γύρω από αυτά, άπειρα αναπάντητα ερωτήματα γεννιούνται και συνήθως οδηγούν πάντα σε αδιέξοδο. Τι θα είχε γίνει αν…Συμπέρασμα: τα απωθημένα είναι επικίνδυνα και τρέφονται κυρίως απ’ τη μνήμη.
Υπάρχουν πολλών ειδών απωθημένα, αυτά που είναι από χέρι και φόβο χαμένα και έτσι με αυτά έρχεται η στιγμή που λες εντάξει, δεν τόλμησα αρκετά, ή φοβήθηκα και κατά κάποιο τρόπο συμβιβάζεσαι. Υπάρχουν όμως και απωθημένα που οι συνθήκες δεν επέτρεψαν να πραγματοποιηθούν , ίσως γιατί δεν υπήρξαν οι κατάλληλες ευκαιρίες, ίσως γιατί δεν έκλεισαν σωστά κάποιοι κύκλοι, δεν ολοκληρώθηκαν για πολλούς και διάφορους λόγους… Έλα όμως που αυτά πονάνε περισσότερο από τα άλλα, γιατί εκεί γίνεται το εξής μέσα σου: αρχίζει να δημιουργείται ένας μύθος, μια φαντασίωση όπου τον εν λόγω απωθημένο αρχίζει να αγγίζει την τελειότητα και σκέφτεσαι ενδεχομένως ότι θα μπορούσε να σου προσφέρει κάτι καλύτερο από αυτό που ζεις τώρα, ακόμα χειρότερα, αν η πραγματικότητά σου είναι κόλαση, εσύ θα ζεις στο παραμύθι του «αν γινότανε όλα θα άλλαζαν». Μάταια θα προσπαθείς να προσποιηθείς ότι δεν είναι εκεί, να το προσπεράσεις, να το απαρνηθείς, να το ξεχάσεις, να το ξεπεράσεις κλπ. Καλό θα ήταν να μην υπήρχαν τα απωθημένα ή τουλάχιστον να μην αφήναμε απωθημένα. Και ποιος δεν έχει όμως?!
Το μυαλό θυμάται πάντα αυτά που πέρασε ως ιδανικά, ίσως για αυτό είναι τόσο δύσκολο να ξεχάσεις ένα απωθημένο, είναι σπάνιες οι φορές που το απωθημένο απομυθοποιείται στα μάτια μας, γιατί πάντα θα υπάρχει υποσυνείδητα αυτό το αν… Τα άτομα ή οι στιγμές που υπήρξαν στην ζωή μας για λίγο ή πολύ και δεν ζήσαμε ό,τι θέλαμε μαζί τους, που έφυγαν και ίσως να άφησαν αναπάντητα ερωτήματα, όπως τι πήγε στραβά, πού και γιατί φταίξαμε,γιατί δεν συνεχίστηκαν, μετατράπηκαν σε απωθημένα και η μνήμη, κύριος λόγος τον θλίψεών μας ,τους κρατάει εκεί και υπενθυμίζει ότι όλα ήταν τέλεια και ας μην ήταν. Για κάποιο περίεργο λόγο εμείς αλλιώς τα θυμόμαστε και έτσι αυτού του είδους τα απωθημένα σπάνια απομυθοποιούνται, επειδή η μνήμη μας τα τελειοποιεί. Γιατί όμως βλέπουμε κάτι σαν ιδανικό, από τη στιγμή που ξέρουμε πως δεν είναι για μας; Ή μήπως τελικά είναι και δεν έχουμε απλά τα κότσια να το παραδεχτούμε και να προσπαθήσουμε γι' αυτά?
Πάντα στο μυαλό μας όμως θα είναι το ιδανικό, το παραμύθι που έμεινε στη μέση, χωρίς όμως το ζήσαμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα. Αφήσαμε λοιπόν το παραμύθι στη μέση, ξεχάσαμε ότι ο κακός ο λύκος έφαγε την κοκκινοσκουφίτσα, δεν είδαμε ούτε τους δράκους, ούτε τις μάγισσες, πήγαμε κατευθείαν στο τέλος, στο έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Στην περίπτωση του απωθημένου όμως δεν υπάρχει το ζήσαμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα, δυστυχώς εμείς επιλέγουμε να το κρατάμε σαν τη μαγεία ενός παραμυθιού, αψεγάδιαστο και παρόλο που στην ζωή υπάρχουν πολλοί κακοί λύκοι και μάγισσες, εμείς παραμένουμε και επιμένουμε να θυμόμαστε ότι αν το παραμύθι μας τελικά είχε τέλος θα ζούσαμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα.
Μα δεν έχουν όλα τα παραμύθια καλό τέλος στην πραγματική ζωή, όταν ήμασταν παιδιά συνήθως είχαν και έτσι πρέπει, τουλάχιστον στα παραμύθια. Τι θα γινόταν όμως αν οι ιστορίες των ηρώων των παραμυθιών συνεχίζονταν; Θα είχαν καλή συνέχεια ή μήπως οι πριγκίπισσες των παραμυθιών δεν θα ήταν τόσο ευτυχισμένες όσο τις αφήσαμε;
Λένε πως οι πιο δυνατές στιγμές ή και έρωτες είναι οι ανεκπλήρωτες, ίσως αν σκέφτεσαι ότι καλύτερα να ζήσεις κάτι στο ελάχιστο παρά να μην το ζήσεις καθόλου, ίσως έτσι τελικά το απωθημένο να εκπληρώνεται…
