Θα μ'ακολουθήσεις?

Θέλω να μιλήσω σε σένα, όποιος και αν είσαι εσύ, με όποια ιδιότητα βρίσκεσαι στη ζωή μου, είτε είσαι ο σύντροφος μου, είτε είσαι φίλος μου.

Να θυμάσαι πως τη δυνατότητα να είσαι δίπλα μου σε αυτό το ταξίδι που λέμε ζωή, σου την έχω δώσει εγώ. Φαντάσου πως είμαι ένα τρένο που έχω προορισμό το γύρο της ζωής, κι εσύ όπως και όλοι όσοι είναι δίπλα μου, είσαι ένας επιβάτης που θέλεις να έρθεις μαζί μου.

Εσύ λοιπόν διάλεξες αυτή τη διαδρομή κι εγώ σε επέλεξα γιατί πίστεψα σε σένα, πίστεψα πως μαζί μπορούμε να δημιουργήσουμε, να ζήσουμε και να μάθουμε όλα όσα μας προσφέρει αυτό το ταξίδι.

Ευχάριστα ή δυσάρεστα δεν έχει σημασία, θα περπατήσουμε πλάι ο ένας στον άλλον, όχι ο ένας μπροστά και ο άλλος πίσω. Δίπλα-δίπλα για να ξεπερνάμε τα εμπόδια μαζί, με ένα σάλτο.

 Το ταξίδι μας θα είναι μεγάλο, ο καιρός δε θα είναι πάντα με το μέρος μας, θα περάσουμε από δύσκολα μονοπάτια, θα συναντήσουμε βουνά, θάλασσες, αλλά πάνω από όλα θα είμαστε μαζί. Το τρένο πατάει γερά πάνω στις ράγες, μη φοβηθείς από την ταχύτητα, κάποιες φορές θα πηγαίνουμε γρήγορα και κάποιες άλλες πιο σιγά.

Δε θα είμαστε πάντα μόνοι, στο τρένο υπάρχουν κι άλλοι επιβάτες, μερικοί από αυτούς θα μείνουν μαζί μας μέχρι το τέλος, κάποιοι άλλοι θα κατέβουν σε κάποια στάση είτε γιατί κουράστηκαν, είτε γιατί είναι δειλοί ή ακόμα γιατί μπορεί να επιλέξω να το κάνω εγώ η ίδια. Θέλω όμως να ξέρεις τους κανόνες του ταξιδιού πριν ανέβεις, έτσι για να είμαστε εντάξει.

Αν έρθεις μαζί μου τελικά, θέλω να προσπαθήσεις να φτάσεις μέχρι το τέλος. Θέλω να ανέβεις όπως είσαι, χωρίς αποσκευές, χωρίς τίποτα.

Να με εμπιστευτείς. Να με αντέχεις. Να με αγαπάς.

Όταν περάσει ο καιρός, και σε εμπιστευτώ, θα σου δώσω τη δυνατότητα να οδηγήσεις κι εσύ το τρένο, να ξεκουραστώ κι εγώ λιγάκι. Κι εγώ θέλω να με ξεκουράζεις εσύ.

 Κι αν κάτι αλλάξει κι αν κουραστείς από το ταξίδι και θελήσεις να κατέβεις, θέλω να το ξέρω. Μην κρυφτείς πίσω από δικαιολογίες, να έρθεις να σταθείς μπροστά μου, να εξαργυρώσεις το εισιτήριό σου και να κατέβεις όπου εσύ θελήσεις. Με το ζόρι δεν γίνεται τίποτα.

Σου δίνω τη δυνατότητα να ταξιδέψουμε μαζί, να δούμε τον κόσμο, να γελάσουμε, να κλάψουμε, να στεναχωρηθούμε ή να χαρούμε, να χορέψουμε και να αγκαλιαστούμε. Να μεγαλώσουμε και να γεράσουμε μαζί, να γίνουμε όπως εκείνοι οι δύο απίθανοι τύποι στο muppet show o Στάτλερ και ο Γουόλντροφ.

Γι’ αυτό θέλω να το σκεφτείς καλά πριν ανέβεις, ο χρόνος είναι λίγος κι εγώ έχω πολλά που θέλω να δω, πριν φτάσω στον προορισμό μου.

Εσύ!

Ρε ξέρεις τι; Έτσι επειδή δεν στα έχω πει ποτέ αποφάσισα να στα πω τώρα έτσι όπως σε κοιτάω στη θέση του οδηγού.
Δεν είσαι ο τύπος που θα έβλεπα στο δρόμο και θα έμενα με το στόμα ανοιχτό. Δεν είσαι ο τύπος που θα κοιτούσα καν δεύτερη φορά. Θα μου πεις και τότε τι; Σε κέρδισε η προσωπικότητα μου;

Ναι. Μη γελάς. Αλήθεια.
Με κέρδισε αυτή η ατμόσφαιρα που έχεις. Που είναι ελαφριά και βαριά ταυτόχρονα, που το γέλιο είναι λες και σέρνεται μονίμως κάπου πάνω σου.

 Γουστάρω που τα μάτια σου είναι έτσι λίγο πονηρά αλλά πάντα με κοιτούν ευθεία. Και λατρέυω που με κάνεις διαρκώς να γελάω.

Και το αμάξι σου μ`αρέσει.Έλα σοβαρά τώρα.
Μου ανοίγει την όρεξη για ταξίδια και μουσικές και θάλασσα και κρασί. Και εντάξει όσο ρομαντικές και να ακούγονται αυτές οι σκηνές που κάνω στο μυαλό μου είναι όμορφες.

Α! Και σε γουστάρω γιατί δεν σνομπάρεις το ρομαντικό.Ίσα ίσα υποστηρίζεις ότι αυτό λείπει από τον κόσμο. Αλλά είσαι ρεαλιστής. Σκληρός ρεαλιστής. Και μ’αρέσεις επειδή δεν φοβάσαι να πεις τη γνώμη σου, αλλά ούτε φοβάσαι να την αλλάξεις.
Γουστάρω που είσαι αυθόρμητος, που γελάς αληθινά και ξέρεις και να κλαις και να νευριάζεις και να εξελίσσεσαι. Α! Και ναι, μ’αρέσει και που σ’αρέσω.
Πιο πολύ από όλα όμως, μ`αρέσεις γιατί δεν έχουμε ημερομηνία λήξης, γιατί όταν τσακωνόμαστε μου πετάς ένα « η ζωή είναι ωραία »και καταλήγουμε σε ένα κρεβάτι, σε ένα αμάξι, κάπου τέλος πάντων, πιο αγκαλιασμένοι από ποτέ.

Ναι. Μου αρέσεις πολύ!

Οι κανόνες της ευτυχίας...?

Ξέρεις, μόνοι μας
δυσκολεύουμε τα πράγματα. Μόνοι μας σκεφτόμαστε περίπλοκα και θέτουμε
όρια και σύνορα. Μόνοι μας φοβόμαστε πως δε μπορούμε, πως δεν αντέχουμε,
 μόνοι μας εκνευριζόμαστε και μόνοι μας βαλτώνουμε.

Πριν το αντιληφθείς, κατηγορείς τους άλλους για ό,τι δεν έχεις κάνει ή
για ό,τι στην ουσία φοβάσαι ή δε θέλεις να κάνεις. Όταν
συνειδητοποιήσεις πως εσύ είσαι υπεύθυνος για ό,τι έχεις φέρει στη ζωή
σου νιώθεις ηλίθιος και αρχίζουν οι ενοχές.

Αν είσαι εγωιστής και περήφανος υπάρχει ένα θέμα σε αυτό ακριβώς το
σημείο. Οι ενοχές έχουν τέτοια ορμή που δε μπορείς να τις δεχτείς και
άρα μετατοπίζεις το πρόβλημα αλλού. Αλλάζεις χαρακτήρα και συμπεριφορά,
παθαίνεις κρίσεις πανικού, δε κοιμάσαι ή κοιμάσαι πολύ, αισθάνεσαι μόνος
 και ανίκανος να αισθανθείς ξανά χαρούμενος.

Σιγά σιγά όμως αρχίζει και αναπτύσσεται κάτι μαγικό, κάτι που δε
περιγράφεται με λέξεις. Ένα συναίσθημα ωκεάνιο στο βυθό που βρίσκεσαι.
Αρχίζεις να ημερεύεις τους καρχαρίες καθώς αποφασίζεις να αναδυθείς και
αρχίζουν και φαίνονται οι μορφές των ανθρώπων που σε περίμεναν και σου
έδιναν συμβουλές ομαλής ανάδυσης.

Και δεν έφυγαν ή έστω δεν έφυγαν για πολύ, ξαναγυρνούσαν και ήταν
σταθερά εκεί. Γιατί σε γνωρίζουν καλά, γιατί τα ίδια περνούν ή πέρασαν
κι εκείνοι. Και μετά όλα φαίνονται καλύτερα, εύκολα. Ακόμα κι αυτά που
δεν υπολόγιζες.

Και τελικά  αντιλαμβάνεσαι πως μπορείς να κάνεις τη ζωή που πάντα
ονειρευόσουν.

Συνειδητοποιείς επίσης πως είναι απαραίτητο να αισθάνεσαι καλά με τον
εαυτό σου στις μοναξιές σου, στα καλά και στα κακά σου. Ξεκινάς επίσης
να ξέρεις τι αισθάνεσαι. Να έχεις επίγνωση. Να νιώθεις στο πετσί σου
καθετί που λες και σκέφτεσαι.

Να μη λυπάσαι τον εαυτό σου. Να γελάς μαζί του, να αυτοσαρκάζεσαι και να
 το ξεπερνάς.

Να μην είσαι υποχείριο των άλλων. Να είσαι δυνατός. Να είσαι βέβαιος πως
 μπορείς να γκρεμίσεις τα πάντα με τα δυο σου χέρια αλλά να επιλέγεις να
 χτίζεις μόνο.

Να χαμογελάς, να σου το θυμίζεις. Δε μπορείς να αλλάξεις εσύ τους
άλλους, να σου το θυμίζεις κι αυτό.

Να περπατάς με αυτοπεποίθηση και να κρατάς το κεφάλι σου ψηλά αλλά το
βλέμμα σου ίσιο.

Να ξέρεις πως είναι φυσιολογικό να πονάς. Δεν είσαι ο μόνος και δεν
είσαι μόνος.

Να ξέρεις πότε να φεύγεις, αλλά να φεύγεις μόνο όταν έχεις προσπαθήσει
μέχρι τέλους. Και να μη κλαις. Να το γιορτάζεις.

Να μη σε στοιχειώνει το παρελθόν σου και να μη φοβάσαι το μέλλον. Δεν
έχεις να αποδείξεις τίποτα σε κανέναν.

Να μπορείς να επικοινωνείς με βασιλιάδες και τσιγγάνους χωρίς
διακρίσεις. Να μην εξυψώνεις αλλά ούτε να υποτιμάς. Να μη χάνεις στιγμή
τον εαυτό σου. Να είσαι εσύ. Πάντα.

Να περιποιείσαι τις εσωτερικές πληγές σου, να τις φιλάς, να τις
χαϊδεύεις αλλά να μη σου προκαλούν πόνο. Μετά να σηκώνεις πάλι κεφάλι.

Να κοιτάς τους άλλους στα μάτια, χωρίς δεύτερες σκέψεις. Να εννοείς αυτό
 που λες.

Να έχεις χιούμορ, δηλώνει νοημοσύνη.

Να μην παπαγαλίζεις μονίμως αποφθέγματα άλλων. Αυτό είναι το πιο εύκολο.
 Και σε επηρεάζει. Περισσότερο από όσο νομίζεις. Να έχεις δική σου άποψη
 και αισθητική. Να σε εμπνέουν αλλά να δημιουργείς και δικά σου, και ας
είναι λάθος.

Να μη μειώνεις τον εαυτό σου. Αλλά να μην είσαι και υπερφίαλος.

Να ζητάς αυτό που θέλεις και να μη φοβάσαι να ρωτάς.

Να διεκδικείς, με πάθος. Να αγαπάς. Με πάθος. Να κάνεις έρωτα. Με πάθος.

Να φροντίζεις τον εαυτό σου.

Μη φοβάσαι  λοιπόν το σκοτάδι, είναι μαγικό το τι μπορεί να συμβεί.

Αποδέξου το και μετά έρχεται μόνο το φως.

Ξεκίνα  να κάνεις πράξη τις πιο τρελές σου επιθυμίες από σήμερα, να ζείς
 όμορφα και να φέρεσαι  καλά σε όλους, ανεξαρτήτως. Και να αγαπάς
δυνατά.

Μάθε να είσαι ευτυχισμένος. Όχι επειδή στο είπαν αλλά επειδή θέλεις.

Να μην υπάρχει άλλη επιλογή. Να είσαι ευτυχισμένος.

Μη φοβάσαι τα 23....

Γιατί είσαι όπως είσαι; Ούτε εσύ ο ίδιος δεν ξέρεις. Μη δίνεις ποτέ εξηγήσεις. Γύρω στην ηλικία των 25, παίζουμε τους μεγάλους. Χωρίς να ξέρουμε ακόμα τι είμαστε και τι θέλουμε. Τόσο μεταβατικό στάδιο, όσο δεν πάει άλλο.

Θέλουμε ανεξαρτησία αλλά και κάποιον να μας στηρίζει.Και αυτονομία και κάποιον να μας πιάνει όταν πάμε να πέσουμε.Και ξένες αγκαλιές και την αγκαλιά της μάνας.Και ξενύχτια και δουλειά.Και παλιμπαιδισμός, ανευθυνότητα, πάρτυ, παιχνίδια..Και βιογραφικά,

μεταπτυχιακά, άγχος, "καριέρες", ΙΚΑ, χρέη, τράπεζες. Μεταξύ δύο κόσμων, με το ένα πόδι στον κάθε κόσμο.

Μικρομέγαλα που παίζουν τους μεγάλους. Βιασύνη να μεγαλώσουμε και βαθιά επιθυμία να μείνουμε πάντα παιδιά. Κρυμμένα συναισθήματα τόσο αταίριαστα που σου τρυπάνε το μυαλό.

Άνθρωποι που φοβούνται τη μοναξιά,αλλά δεν ξέρουν πώς να ψάξουν τη συντροφικότητα. Ας γίνουμε ζευγάρια, για να μη λένε οι άλλοι ότι είμαστε μόνοι μας. Ας γίνουμε ζευγάρια για να μην δίνεις εξηγήσεις, γιατί έτσι πρέπει.

Άνεργοι, Άεργοι, Φοιτητές, Καριερίστες, Παντρεμένοι, Single, Δεσμευμένοι. Στην Ελλάδα, στο εξωτερικό, στα πανεπιστήμια, στους δρόμους, σε γραφεία.
Στα 25 σου τους συναντάς όλους. Και συ που ανήκεις; Και γιατί πρέπει να ανήκεις κάπου;

Ας μένουμε ελεύθεροι στη ψυχή. Μη φοβάσαι. Μην εξαρτάσαι. Κι όταν θα σε αφήσουν; Και όταν θα ρθει μια στιγμή που θα 'σαι μόνος σου, τι θα κάνεις; Θα 'ρθει κάποια στιγμή που θα 'χεις μόνο τον εαυτό σου. Μάθε να τον αντέχεις, μάθε να τον στηρίζεις και προς θεού, μάθε να περνάς καλά μαζί του.

Μην ανήκεις πουθενά. Είσαι ακόμα πολύ νέος για να τα ξέρεις όλα. Να "σου" το θυμίζεις κάθε μέρα.
Αγάπησέ τους όλους. Μην απορρίπτεις τίποτα ακόμα.
Δεν τα ξέρεις όλα. Δεν τα ξέρω όλα.
Ίσως ποτέ δεν θα τα μάθεις. Ίσως ποτέ δεν θα ανήκεις. Κι αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Καθόλου.

"Δύο όψεις...."

Λένε πως κάθε κίνηση, κάθε επιλογή καθορίζει το μέλλον μας. Αυτόματα λοιπόν προσέχουμε τι κάνουμε έτσι ώστε το μέλλον να μην μας επιφυλάσσει δυσάρεστες εκπλήξεις. Και εγώ αναρωτιέμαι με τη σειρά μου... Ποιός ο λόγος ύπαρξής μας, άμα δεν νιώσουμε ποτέ τον πόνο μιας κακής επιλογής; Πώς γίνεται να κάνουμε τα πάντα τέλεια και με έλεγχο χωρίς μια απογοήτευση και ένα "Γιατί"?

Πάντα ήμουν υπέρ της αυτοκυριαρχίας, όμως όσο περνάνε τα χρόνια αφήνω το εαυτό μου όλο και πιο ελεύθερο. Υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να γίνεται το αντίθετο, δηλαδή όσο μεγαλώνει κανείς οι λάθος επιλογές να μειώνονται. Από την άλλη σκέφτομαι επίσης πως τα λάθη δείχνουν πως υπάρχει κινητικότητα στην καθημερινότητά μας. Ξυπνάμε και έχουμε κάποιους στόχους που θέλουμε να υλοποιήσουμε,άσχετα άμα κάποιοι από αυτούς τους στόχους κινούνται σε λάθος κατεύθυνση ή για να το θέσω πιο σωστά δεν φτάσεις καν στην άκρη του στόχου σου. Ε και? Κάθε νόμισμα έχει και δύο όψεις λένε....

Η μία πλευρά του νομίσματος είναι η αυτοκυριαρχία που πολλές φορές σημαίνει ένα σίγουρο μέλλον χωρίς όμως πολλές εκπλήξεις. Η άλλη πλευρά του είναι η κινητικότητα που σημαίνει δίψα για ζωή, λάθη αλλά και απρόσμενες χαρές. Δεν υπάρχει επιπλέον χρόνος για διλήμματα όμως,ας αφήσουμε το νόμισμα να στριφογυρνάει και όταν νιώσουμε έτοιμοι ίσως να το σταματήσουμε.

Η Ελλάδα του μνημονίου επιλέγει μπουζούκια!

Παίρνω τηλέφωνο πριν λίγη ώρα για να κλείσω ένα τραπέζι για το "μαγευτικό" σχήμα του χειμώνα, Καρράς- Πάολα -Παντελίδης, και η αγενέστατη κοπέλα στο τηλέφωνο μου λέει ότι έχουν από τα μέσα Φεβρουαρίου κενό τραπέζι, εκτός και αν θέλω να πάω χωρίς τραπέζι και αν καταφέρω να μπω θα είμαι τυχερή. Ήδη σιχαίνομαι τον εαυτό μου.

Πάω στον προιστάμενο μου, που με έβαλε να κλείσω το τραπέζι και του εξηγώ πως έχει το θέμα και μου δίνει το τηλέφωνο ενός γνωστού του να με βοηθήσει με το όλο μπέρδεμα και μου ζητάει και συγγνώμη για την ταλαιπωρία. Αν μου ζητούσε συγγνώμη για το υπάρχον σχήμα  θα του ήμουν πιο ευγνώμων βέβαια. Την ώρα που κλείνω το τηλέφωνο έρχεται ένας συνάδελφος μου και μου λέει " προτιμώ να μην ξαναβγώ από το σπίτι παρά να ξαναπάω εκεί"! 
Πρώτος βγαίνει, μου λέει, ο Παντελίδης!!! Ο σύγχρονος Σταχτοπούτος – το λεβεντόπαιδο που έγινε γνωστό ανεβάζοντας το σεκλέτι του στο YouTube φορώντας λευκό φανελάκι, παντόφλες και κραδαίνοντας κιθάρα με φόντο την εντοιχισμένη ντουλάπα του μεσοαστικού σπιτιού του – αποθεώνεται από την πρώτη νότα. Απευθύνεται κυρίως στους όρθιους του μπαρ, τονώνοντας τις λαϊκές καταβολές του, και εκείνοι του το ανταποδίδουν γνωρίζοντας απ΄έξω κι ανακατωτά όλους τους στίχους-ατάκες: «Δεν ταιριάζετε σου λέω, τόσο αντικειμενικά σ’ το λέω», «Συνοδεύομαι, μου λες, κι εγώ παιδεύομαι», «Οσο δέρμα κι αν πετάξεις, φίδι είσαι, δεν θ’ αλλάξεις». Λόγια βγαλμένα απ’ τη ζωή…
Μετά η αβάσταχτη γοητεία της Πάολα σε αφήνει άφωνο! Η πρώτη κυρία του προγράμματος, θυμίζει εξωτικό πτηνό,δεν ξέρω αν πρέπει να το θεωρήσω θετικό αυτό το σχόλιο.Όταν βγαίνει να τραγουδήσει, κατά έναν περίεργο τρόπο δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω της. Μαλλιά με extensions, στήθη και χείλη με σιλικόνη και δύο καχεκτικά ποδαράκια να υπακούουν σε χορευτικές φιγούρες που θα έλεγες ότι της τις εμπιστεύτηκε ο μακαρίτης ο Μάικλ Τζάκσον. Οι γυναίκες δεν μπορούν να ταυτιστούν, αλλά ούτε και να νιώσουν ανταγωνιστικά απέναντί της. Της σφίγγουν το χέρι από τα μπροστινά τραπέζια, κι εκείνη τους δίνει το μικρόφωνο για να τραγουδήσουν. Σαν κάποια που δεν θα μπορούσε να γίνει φίλη τους, αλλά, μια στο τόσο, της ζητούν να τους πει τα χαρτιά ή τον καφέ.
 Το βαρύ πυροβολικό του σχήματος, ο Βασίλης Καρράς, βγαίνει αμέσως μετά, παίζοντας τη νύχτα στα δάχτυλα και ραπάροντας όταν κουράζεται η λαϊκή φωνή του.
Ο δρόμος προς την τουαλέτα είναι ξεχωριστή εμπειρία. Αφού περάσεις σχεδόν κυριολεκτικά πάνω από τραπέζια και καθήμενους που δεν θα σου κάνουν τη χάρη να σηκωθούν, συνειδητοποιείς ότι υπάρχουν ταξιθέτριες για τις τουαλέτες που σου υποδεικνύουν ποια είναι άδεια, όπως ακριβώς στα δοκιμαστήρια του Zara σε περίοδο εκπτώσεων. Η λίστα αναμονής είναι μεγάλη, αλλά αν είσαι σχετικά νηφάλιος, παρακάμπτεις εύκολα τις μεθυσμένες και εκείνες που τσεκάρουν αν η ψεύτικη βλεφαρίδα είναι στη θέση της και αν έφυγε κάποιος πόντος απ’ το καλσόν τους.
Φουστάνια ανεμίζουν επάνω στα τραπέζια, καθώς κορίτσια επιδίδονται τρεκλίζοντας σε τσιφτετέλια, μπουκάλια ανοίγουν, smartphones τελευταίας τεχνολογίας τοποθετούνται σε άδεια χαμηλά ποτήρια για να προφυλαχθούν από το αλκοόλ που ρέει άφθονο. Ποιοι τελικά γεμίζουν ασφυκτικά αυτό το μαγαζί; Πιτσιρικάδες που το παίζουν πλούσιοι με το πορτοφόλι ενός μπαμπά που για τους Χ λόγους δεν άγγιξε η κρίση, αρκετοί Κύπριοι,χωρίς παρεξήγηση, ακόμη περισσότεροι Άραβες, Ισραηλινοί και Λιβανέζοι, ενώ πολύ δυναμικά πλασάρονται τα περίφημα «λεφτά επαρχίας»: «Οι επιδοτήσεις για τα έκτακτα καιρικά φαινόμενα κάνουν μια βόλτα κι από ’δώ» σχολιάζει με νόημα βετεράνος θαμώνας νυχτομάγαζων. Τα τραπέζια που βρίσκονται τέρμα Θεού είναι εκείνα που αδειάζουν πρώτα. Σε αυτά κάθονται παρέες που έχουν λεφτά για ένα και μοναδικό μπουκάλι. Το κέφι τελειώνει μαζί με το ποτό και αποχωρούν.
Αν εξαιρέσεις κάποιες άδοξες δόξες παλαιότερων talent shows και μοντέλα που ατύχησαν στο «Next Top Model», οι αναγνωρίσιμες φιγούρες δεν πολυσυχνάζουν πλέον στα μπουζούκια. Οι σελέμπριτι πρώτης γραμμής είτε είναι στη φυλακή λόγω χρέους είτε στο σπίτι τους για να μη δίνουν δικαιώματα. Με μια πιο προσεκτική ματιά, αυτή η βιομηχανία πεταμένου χρήματος έχει κι έναν ιερό σκοπό: τη διαχείριση της καψούρας. Οσο η βραδιά προχωράει, το μακιγιάζ θαμπώνει και οι γραβάτες λύνονται, βλέπεις άνδρες και γυναίκες που ψάχνουν για λίγη ανθρώπινη επαφή – γι’ αυτό πήγαν εκεί, αν και αρχικά δεν τους φαινόταν. Τα τραγούδια μιλάνε επιθετικά σε αυτόν, ή σε αυτήν, που σε παράτησε κι εσύ δηλώνεις χωρίς ίχνος στρατηγικής ότι δεν τον/την έχεις ξεπεράσει. Αγόρια περνούν όλο το βράδυ μόνα τους, κοιτάζοντας κοπέλες, χωρίς όμως να τολμούν να τους πουν κάτι. Και κορίτσια βγαίνουν από το μαγαζί ξυπόλυτα και κλαμένα, περιμένουν τη σειρά τους στις τουαλέτες και ένα SMS που δεν θα έρθει ποτέ.