« Το εύκολο ναι….»

Διαφορετικοί κόσμοι. Μακρινές αποστάσεις. Τόσο ίδιοι αλλά συγχρόνως και τόσο διαφορετικοί. Το πανεπιστήμιο τεράστιο και υπερπολυτελές …θα μπορούσα να πω ότι θυμίζει ένα καλό κολέγιο, όμως η ζήλεια μου που δεν υπάρχει ένα αντίστοιχο στην Αθήνα το κάνει αδιάφορο. Κάθομαι τους παρατηρώ και προσπαθώ να βάλω τα ΔΙΚΑ μου άτομα στη θέση τους , όμως δεν μου φαίνεται περίεργο! Αντιθέτως, μου ταιριάζει σαν εικόνα. Μέχρι και ο καιρός σήμερα θυμίζει έντονα Αθήνα… πολύ μελαγχολικός… Σκέφτομαι πόσο πολύ επέμενα και ήθελα να έρθω εδώ αφήνοντας πίσω την Αθήνα και τον θόρυβό της, ήθελα μοναξιά, αλλά διαπιστώνω πόσο απέχει τελικά η πράξη από την σκέψη και την θέληση. Ναι θέλουμε να φύγουμε μακριά και να δραπετεύσουμε απ ότι μας κρατάει πίσω και μας κουράζει αλλά αυτός είναι ο κόσμος μας , η ζωή μας η ίδια… ή μήπως δεν τον έχουμε ανακαλύψει ακόμα? Το μόνο σίγουρο είναι με ενοχλούν τα κακεντρεχή σχόλια που ακούω συχνά για τον τωρινό μου κόσμο όλο και πιο συχνά το τελευταίο διάστημα και βλέπω τον εαυτό μου να αμύνεται αλλά και να επιτίθεται σε όποιον προσπαθεί να μου τον βλάψει..πόσο περίεργη αίσθηση… Ξέρεις ότι είναι αλήθεια, αλλά είναι τόσο πικρή και δύσκολη να την αποδεχτείς. Στην αρχή βλέπεις την συντριβή και λες εύκολα φεύγω, και όταν τα καταφέρεις….. Αναπολείς …..!!!