Ξαφνικά το χάος.! Τα προβλήματα άρχισαν σιγά σιγά να βγαίνουν στην επιφάνεια και μαζί τους και οι υπαίτιοι της όλης συμφοράς. Θύματα όμως και ΠΑΛΙ είναι οι ίδιοι που ήταν θύματα και όλα αυτά τα χρόνια....μετανάστες, υπάλληλοι που μια ζωή θα παραμένουν υπάλληλοι κάνοντας συγχρόνως και αγγαροδουλειές( σε δουλειά να βρισκόμαστε) και ελπίζουν σε κάποια αύξηση ή προαγωγή κλπ κλπ κλπ.... Πόσο χαρούμενοι και δικαιωμένοι μπορεί να νιώθουν πια αυτοί οι άνθρωποι από την ζωή τους?
Δεν μισώ ανθρώπους ΑΛΛΑ πόσο θέλω να βασανίσω δυο-τρία άτομα ( παραπάνω είναι αλλά δεν θέλω να το σκέφτομαι) που προφασιζόμενοι την οικονομική κρίση μειώνουν τους μισθούς και αν τολμήσεις να φέρεις την παραμικρή αντίρρηση ακούς ένα ωραιότατο ..."Άμα δεν σου αρέσει υπάρχουν χιλιάδες εκεί έξω με περισσότερα προσόντα και είναι διαθέσιμοι για δωδεκάωρη απασχόληση ,με βασικό μισθό και φυσικά χωρίς να ζητάνε τις υπερωρίες τους". Και σε ρωτάω. Γιατί δεν παίρνεις αυτούς? Και ναι φυσικά και υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι γιατί πολύ απλά είναι νέοι που μόλις έχουν πάρει το πέμπτο μεταπτυχιακό τους και απλά η μόνη δουλειά που μπορούν να βρουν είναι σερβιτόροι ( αν και αυτό ακόμα είναι πολύ δύσκολο αν δεν έχεις προϋπηρεσία τουλάχιστον δύο χρόνια στον κύριο Μπάμπη που έχει το καφενείο της γειτονιάς) ...ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ!!!! Το χειρότερο είναι όταν τα άτομα αυτά που από το πρωί μέχρι το βράδυ σου λένε ένα ήρεμο και υπέροχο τραγούδι συνοδευόμενο από κλάψα ότι δεν έχουν και ότι τα παιδιά τους δεν μπορούν να τα στέλνουν πια στο πιο ακριβό κολέγιο αλλά αναγκάζονται να πηγαίνουν στο δημόσιο σχολείο της γειτονιάς (άκουσον άκουσον)ενώ το ίδιο βράδυ θα πάνε να πετάξουν 10 καλαθάκια γαρύφαλλα στον αγαπητο κύριο Κιάμο, έτσι για το καλό.
Σε αυτές τις περιπτώσεις απλά χαμογελάς, ρίχνεις και μια κατάρα απο μέσα σου άμα σου βγει και απλά ελπίζεις ότι η φράση , "Ο,τι δίνεις παίρνεις" δεν έχει βγει τυχαία αλλά ένα χέρι από κάπου θα έρθει να τους μαζέψει όλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου